என்ன விலை?

முன்பெல்லாம் சின்னப் பையனா இருந்த காலத்தில் எனக்கும் நண்பர்கள் வட்டம், அரட்டை, ஊர் சுத்துதல் எல்லாம் இருந்திருக்கு. சாயந்திரம் ஸ்கூல் விட்டு வந்தவுடன், ஒரு ஜில் காப்பிக்கு அப்பறம் நேரா கிரிக்கெட் விளையாட க்ரௌண்ட்தான். ஆனால் , ஆறாவது மணிக்கு வீடு வந்தாகணும், உடனே படிப்புச் சத்தம் கேட்டாகணும். அப்பெல்லாம் ரேடியோ கூட கிடையாது, இருந்தாலும் கொஞ்சம் ப்ரொக்ராம் தான் அப்புறம் வெறும் புஸ் சத்தம்தான். எட்டு மணிக்குச் சாப்பிட்டு , பத்து மணிக்குள்ள எல்லா லைட்டும் அணைக்கப் படும். காலையில் 5 மணிக்கு வீடு விழிக்கும்- எழுந்திருக்கல்லேன்னா கொஞ்ச நேரத்தில் தலையில் தண்ணி கொட்டப் போவதாக அப்பாவிடம் இருந்து ஒரு அதட்டல் போதும், எல்லோரும் அவரவர் வேலையில்.

பசங்களுக்கு இப்படின்னா, பொட்டைக் குட்டிகளுக்கு ( இப்படித்தான் பெண் குழந்தைகளை செல்லமாக விவரிப்பார்கள்) கேட்கவே வேண்டாம். கத்தி சினிமாப் பாட்டு பாடக் கூடாது, ரொம்ப நேரம் கண்ணாடி முன்னால நிக்கப்டாது, தாவணியை ஒழுங்காச் சுத்திக்கணும் (பூணூல் மாதிரி போடாதே !), கொலுசுன்னா என்ன? , ஜன்னல் பக்கம் ரொம்ப நேரம் போகாதே - இப்படி பல விதிமுறைகள். வெளியே தனியே போகக் கூடாது, அப்படியே போனாலும் எந்த ராஜா எந்தப் பட்டணம் போனாலும் விளக்கு வைப்பதற்க்கு முன் வீட்டில் இருந்தாக வேண்டும். ரோட்டுல காவாலிப் பசங்க சீட்டி அடித்தாலும் கன்னத்தில் அறையாம தலையக் குனிஞ்ஜுண்டே வர பாட்டி சொல்லிக் கொடுப்பா

சினிமாவெல்லாம் வருஷத்துக்கு ஒண்ணோ, ரெண்டோதான்- அதுவும் வீட்டோடுதான். பசங்களுக்கே சைக்கிளெல்லாம் பத்தாவதுக்கபுறம்தான். பொம்மனாட்டிக் குட்டிகளுக்கெல்லாம் எதுக்கு சைக்கிள்ம்பா.

பொண்கள் ஸ்கூல் தாண்டுமுன் ஜாதகத்தைத் தூக்கிடுவா - அதுகளும் பதில் பேசாம தலய குனிஞ்சுண்டே புன்னகையோட அமைதியா கிடைச்ச வாழ்க்கையையும், புருஷனையும், மாமியாரையும் ஏத்துகிட்டு அடுத்த வேலையைக் கவனிக்கத் தயாராயிடுவா. அப்படிப்போனவள்  ஒரு வருஷத்தக்கப்புறம் பெரிய வயிற்றுடன், நிறய வெட்கத்துடன் வளை காப்புக்குத்தான்  திரும்பி வருவா.

அப்பெல்லாம் கம்ப்யூட்டர் இல்லை, ஃபேஸ் புக் இல்லை, சாட் இல்லை, ஈ மெயில் இல்ல, ஸெல் போன் இல்லை, பாக்கெட் மணி இல்லை, அவுட்டிங்க் இல்லை, டேட்டிங்க் இல்லை, பெண்களிடமிருந்து சம்பளமுமில்லை.

அதனால் தானோ என்னவோ நடு இரவு சம்பவங்களும் சாலை விபத்துக்களும், பாலியல் சம்பந்தப் பட்ட அச்சுறுத்தல்களும் - இல்லாமல் இல்லை- ஆனால் மிகக் குறைவு. இதெல்லாம் நாம் நம் சுதந்திரத்துக்கு, உரிமைகளுக்கு, முன்னேற்றத்துக்கு கொடுக்கும் விலையோ ? இப்படிப்பட்ட விலையில் வரும் அனுபவங்கள் தேவையா? ஒரே குழப்பமா இருக்கு.

கட்டுக் கட்டாக சம்பாதித்தாலும், அப்பப்ப உலகம் சுற்றினாலும், பீரோ நிறைய துணி மணிகள் இருந்தாலும், வீட்டில் ஒவ்வொருவருக்கும் தனித்தனியாக ஸ்கூட்டியும், காரும் இருந்தாலும், கரண்ட் போனால் இன்வர்டெரும், படுத்தபடியே டீ வீயை நிறுத்த முடிந்தாலும், ஃப்ரிட்ஜ் நிரைய இருந்தாலும் , உள்ளங்கையில் உலகம் தெரிந்தாலும் ஏன் நிறைவு வரவில்லை? இன்னும் எதைத் தேடி ஒடிகொண்டே இருக்கிறோம்? ஆஸ்பத்ரிக்கு அலைந்து கொண்டே இருக்கிறோம்? அப்பல்லாம் இவ்வளவு ஹார்ட் அட்டாக் இல்லையே- ஆபீஸ்ல ஸ்ட்ரெஸ்ன்னா என்னன்னு கேப்பா? யாராவது செத்து போனா 60 வயதுக்கு மேல தான் இருக்கும். இப்பெல்லாம் முப்பதுலயும், நாப்பதுலயும் அல்பாயுசுகள் ஜாஸ்த்தியாயிடுத்தே?

குடிச்சுட்டு வந்தா ஊரே தூத்தும்- இப்ப குடிக்காதவனை ஒரு மாதிரியாப் பார்க்கறதுகள். சிகரெட் பிடிக்க ஓரமாக ஒதுங்குவா. பெரியவாளைப் பாத்தா சிகரெட் கை முதுகுக்குப் பின்னால போகும் - இப்பல்லாம் மூஞ்சிலயே ஊதறா. பொம்மனாட்டிகளும் பாருக்கு போரா, சிகரெட்டும் பிடிக்கறா. பாரதியின் 'பாருக்குள்ளே நல்ல நாடு' பாடலை தப்பாப் புரிஞ்சுண்டுட்டாளே?

புடவையோ, தாவணியோ போட்டால் உடம்பு தெரியக் கூடாதும்பா - இப்ப நடுவுல கொஞ்சம் துணியைக் காணோம்- முழங்காலுக்குக் கீழே துணியே தெரியறதில்லை.

முன்னேற்றத்துக்கு இதுவா விலை? எது முன்னேற்றம் - இப்ப இருக்கறதா இல்லை அப்ப இருந்ததா- தெரியலயே? முதல்வன் படத்துல சொல்றா மாதிரி, வாழ்க்கைக்கு ஏதாவது ரீவைண்ட் பட்டன் இருந்தால் பேசாம அந்தக் காலத்துக்கே போயிடலாமோ?

எதுக்கும் இன்னிக்கு ராத்திரி சூப்பர் சிங்கர் பாத்துட்டு அப்புறம் முடிவு பண்ணுவோம்