சில மாதங்களுக்கு முன் எனக்குத் தெரிந்த ஒரு பெரியவரின் வீட்டுக்குப் போயிருந்தேன். பல வருஷங்களுக்கு முன்னால் நல்ல பதவியில் இருந்தவர், தன் பெரிய குடும்பமான பல பெண்களுக்கும் நல்ல முறையில் கல்யாணம் பண்ணிக் கொடுத்த பின்னும் கையில் ஒரு கணிசமான தொகையுடன் ஓய்வு பெற்று யார் கையையும் நம்பாமல் தனித்து, தன் மனைவியுடன் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தார். எப்பொழுதுமே சிரித்த முகம், வாய் நிறைய புன்னகையுடன் 'வாங்க வாங்க' என்று வரவேற்ப்பார்.
வாழ்க்கைதான் அவ்வளவு சுலபமில்லையே. அவரது மனைவிக்கு சின்ன விபத்து நேர்ந்து நடப்பதில் சிரமமிருந்தாலும், அப்படியே காலம் தள்ளிக் கொண்டிருந்தார். கொஞ்ச காலமாக, வெளியே போவதில்லை- கண் பார்வை மங்குவதால், வயதும் ஏறிக்கொண்டே இருப்பதால் - ஞாபக மறதியும் தொற்றிக் கொண்டிருந்தது.
இந்த முறை என்னைப் பார்த்தவுடன் வரவேற்று, உபசரித்ததைப் பார்த்து நான் மகிழ்வதற்க்குள் "நீங்கள் யார்" என்றார் ! எனக்கு அவரின் நினைவு தப்புவதைப் பார்த்து பரிதாபப் படுவதா அல்லது யாரென்று புரியாமலே வாய் நிறைய வரவேற்ற உள்ளத்தைக் கொண்டாடுவதா என்று புரியவில்லை. அதன்பின் அவர் மனைவி வந்து "நீங்க ஒண்ணும் தப்பா நினைச்சுகாதேங்கோ " என்றார்.
என்னைத் தடுமாற வைத்தது - அவரின் அன்றைய நிலை
சில வருஷங்களுக்கு முன் என் மற்றொரு நண்பர் ஒருவர் இப்படித்தான் - நன்றாக இருந்தவர், திடீர் வியாதியால் மூக்கில் டியூபெல்லாம் வைத்து கடைசி வரை பேச முடியாமலே போய் விட்டார். இறுதி நேரத்திலும் அவர் மனதில் என்ன நினைத்தார் என்பதே தெரியாமல் போய் விட்டது.
பிரபல எழுத்தாளர் குஷ்வந்த் சிங், அவருடைய மிகப் பெரிய ஆசையாக 'அனாயாச மரணத்தை'த் தான் குறிப்பிட்டுருந்தார்.
பலருக்கும் உள்ள பல பயங்களில் மிகப் பெரிய பயங்களில் ஒன்றானது - நினைவிருந்தும் பேச முடியாமல் கட்டுப்படுத்தப் பட்டிருப்பதுதான். அது ஒரு கொடுமையான நிலை. நம் உற்றார் உறவினர்களைப் பார்க்க முடியும், ஆனால் பேச முடியாது. சில சமயம் கனவுகளில் இது போன்ற காட்சிகள் வரும் - குப்பென்று வியர்த்து எழுந்திருப்போம்.
அந்தப் பெரியவர் சுருண்டு படுத்துக் கிடந்த கோலம், என் மனதைப் பிழிந்து விட்டது. எத்தனை பெரிய பதவியில் இருந்தாலும், எந்த ராஜ்ஜியத்தை ஆண்டவனாக இருந்தாலும், கம்பங்களியோ, தங்கபஸ்பமோ எது தின்றாலும் முதுமை தவிர்க்க முடியாத ஒன்றாக உள்ளது.
முதுமை என்பதே நிறைய பேர் விரும்பாத, பலர் புரிந்து கொள்ளத் தவறிய ஒரு கட்டாய நிலை.
அதில் உறவினர்கள், நண்பர்கள் சூழாமல் தனிமை என்பது கொடுமை.
இந்தக் கொடுமையே பலருக்கு மனதளவில் பாதித்து வெறுமையையும் ஏற்படுத்தும்.
இதில் வறுமையும் சேர்ந்து கொண்டால் கேட்கவே வேண்டாம், மனிதனின் வேதனைக்கு.
இதில் கல்யாணமாகாத பெண் என்று நிறைவேறாத கடமைகளும் மீதமிருந்தால் வியாதியே தேவையில்லை
முதுமை, தனிமை, வெறுமை, வறுமை, கடமை - வாழ்வில் இவ்வளவு மைகளா?
இதில் பொறுமை எப்படி வரும்?
வாழ்க்கைதான் அவ்வளவு சுலபமில்லையே. அவரது மனைவிக்கு சின்ன விபத்து நேர்ந்து நடப்பதில் சிரமமிருந்தாலும், அப்படியே காலம் தள்ளிக் கொண்டிருந்தார். கொஞ்ச காலமாக, வெளியே போவதில்லை- கண் பார்வை மங்குவதால், வயதும் ஏறிக்கொண்டே இருப்பதால் - ஞாபக மறதியும் தொற்றிக் கொண்டிருந்தது.
இந்த முறை என்னைப் பார்த்தவுடன் வரவேற்று, உபசரித்ததைப் பார்த்து நான் மகிழ்வதற்க்குள் "நீங்கள் யார்" என்றார் ! எனக்கு அவரின் நினைவு தப்புவதைப் பார்த்து பரிதாபப் படுவதா அல்லது யாரென்று புரியாமலே வாய் நிறைய வரவேற்ற உள்ளத்தைக் கொண்டாடுவதா என்று புரியவில்லை. அதன்பின் அவர் மனைவி வந்து "நீங்க ஒண்ணும் தப்பா நினைச்சுகாதேங்கோ " என்றார்.
என்னைத் தடுமாற வைத்தது - அவரின் அன்றைய நிலை
சில வருஷங்களுக்கு முன் என் மற்றொரு நண்பர் ஒருவர் இப்படித்தான் - நன்றாக இருந்தவர், திடீர் வியாதியால் மூக்கில் டியூபெல்லாம் வைத்து கடைசி வரை பேச முடியாமலே போய் விட்டார். இறுதி நேரத்திலும் அவர் மனதில் என்ன நினைத்தார் என்பதே தெரியாமல் போய் விட்டது.
பிரபல எழுத்தாளர் குஷ்வந்த் சிங், அவருடைய மிகப் பெரிய ஆசையாக 'அனாயாச மரணத்தை'த் தான் குறிப்பிட்டுருந்தார்.
பலருக்கும் உள்ள பல பயங்களில் மிகப் பெரிய பயங்களில் ஒன்றானது - நினைவிருந்தும் பேச முடியாமல் கட்டுப்படுத்தப் பட்டிருப்பதுதான். அது ஒரு கொடுமையான நிலை. நம் உற்றார் உறவினர்களைப் பார்க்க முடியும், ஆனால் பேச முடியாது. சில சமயம் கனவுகளில் இது போன்ற காட்சிகள் வரும் - குப்பென்று வியர்த்து எழுந்திருப்போம்.
அந்தப் பெரியவர் சுருண்டு படுத்துக் கிடந்த கோலம், என் மனதைப் பிழிந்து விட்டது. எத்தனை பெரிய பதவியில் இருந்தாலும், எந்த ராஜ்ஜியத்தை ஆண்டவனாக இருந்தாலும், கம்பங்களியோ, தங்கபஸ்பமோ எது தின்றாலும் முதுமை தவிர்க்க முடியாத ஒன்றாக உள்ளது.
முதுமை என்பதே நிறைய பேர் விரும்பாத, பலர் புரிந்து கொள்ளத் தவறிய ஒரு கட்டாய நிலை.
அதில் உறவினர்கள், நண்பர்கள் சூழாமல் தனிமை என்பது கொடுமை.
இந்தக் கொடுமையே பலருக்கு மனதளவில் பாதித்து வெறுமையையும் ஏற்படுத்தும்.
இதில் வறுமையும் சேர்ந்து கொண்டால் கேட்கவே வேண்டாம், மனிதனின் வேதனைக்கு.
இதில் கல்யாணமாகாத பெண் என்று நிறைவேறாத கடமைகளும் மீதமிருந்தால் வியாதியே தேவையில்லை
முதுமை, தனிமை, வெறுமை, வறுமை, கடமை - வாழ்வில் இவ்வளவு மைகளா?
இதில் பொறுமை எப்படி வரும்?
"Excellent.. I remember my chithi who passed away last year who could not utter a word as she was with balbar palsy though she was quite familiar with all social media she refused to communicate due to depression...well written ..thanks sir" - Sreepriya Ramesh
ReplyDelete"Nice post Kapali. I have also seen and observed a couple like this. On such occasions, if we can spend some time to visit them at least once a month, talk to them, help them bring back their cherished memories ---- nothing else will make them more happy"- R.S.Ramachandran
ReplyDelete"Touching post sir !Spending time with elderly people are the only help we can do ! - Sunanda
ReplyDelete"Yes kapali. Good writing. I have seen this happen to my dad
ReplyDeleteHis daily prayer in the morning and before bed time used to be
"Anaayasena maranam
Vina dhainyena jeevanam
Dehime krupaya sambho "
And I remembered him when I read your blog" - Bharath Kumar
"So, we all have stepped into the 'மை' stage and seriously thinking about that..." - Panchatcharam Radhakrishnan
ReplyDelete"Nothing is certain but death and taxes - meaning and origin" - Sundara Varadan
ReplyDeleteI am tempted to respond to it, more out of an urge to express, emanating from the impact that this post has on me.
ReplyDeleteDeath and all the feelings it brings with it, is inevitable, inscrutable and of course inexplicable. This has been explained in Daksha's posers which elicited ingenious and intelligent answers from Yudhistira, in some verses of the Gita, in the Bhagawatham and in a little more detail in Garuda purana, Bhavishya Purana etc too.
No one knows how and when death comes. Not only Khushwant Singh, many people not only spiritual but even agnostics and atheists have often prayed for a peaceful and sudden death. I often think of the death of
Mahakavi Bharathiyar, facing a sudden death, with the funeral attended by hardly 15 people
my own father dying at the age of 90 with no sugar, no BP, taking a cool drink just around an hour back and dying at home, very peacefully on a leisurely Sunday morning, with no hospitalization, the educationist, industrialist MAM dying at a ripe old age, with sickness, hospitalization, court cases, litigation, Board room fights, making life miserable, passing away on a most inconvenient day at the peak of Chennai floods when his funeral could not be attended by anyone, except a handful, when even the mortal remains could not be conveniently carried, CN Annadurai dying in the peak of his political career with lakhs of people weeping,MGR with the entire State mourning and then even Kannadasan's death, just sudden, Lal Bahadur shastri's death in Tashkent still shrouded in mystery and there are many more instances. Death is certain, but the mode of conveyance it comes is most uncertain. IOB's former GM PD Ramamurthy, former PM Vajpayee and many other leaders reaching their height of glory and gradually descending (shrinking?) and just waiting for the end, with no conscious presence in the world..
Listen to this song by Bomay sisters if you have time. translated roughly as;
In death-bed, when relatives are around me,...: I dont know whether I would remember your name, so let me chant your nama right now, accept my prayers, Narayana.... when I would be gasping for breath..when I would be thinking of something but unable to express any words....when the blood circulation stops and my nerves lose their senses....when people around wait for Yama to come.....when Yama comes and waits at the doos steps...when I will cough and the throat gets choked. etc...Every stanza ends with the same line given in bold. Very touching lyrics.. http://mio.to/album/Bombay+Sisters/Narayana+Leelanjali " - V.Rajendran